Karanlığın rengi diye benimsedim yıllar boyunca,
Sonra birden karşımda seni buldum.
Apaydınlık siyahlarında boğdun beni,
Söz geçiremedim bu zifiriliğe, yitirildim.
Kadehimdeki bir buz tanesi gibi sevdim seni.
Öleceğimi bile bile eridim sana.
Nasıl da yakışırdı oysa sana,
Naftalin kokulu elbiselerin şimdi kimin dolabında.
Bilmezsin belki ama bu yolun sonu başa dönüyor.
Kaçtığım ne kadar karanlık varsa sende aydınlanıyor.
Karanlık aydınlıklarına zincirliyorsun beni.
Ellerim titriyor, göz bebeklerim ağlıyor.
Siyahın ruhumu öldürüyor her şafakta.
Çektirdiğin acının kırıntıları dudaklarımın ucunda.
Farkında değilsin belki ama,
Siyah sana çok yakışıyor o uçurumun kenarında.
